واژه الله در عربی اسمی جامع است به طوری که همه صفات و اسمای الهی را در بر می گیرد. پس نام هایی چون شافی، رازق، غفار، غفور، رحیم، کریم، مجید همانند شاخه های این درخت است. البته از نظر قرآن، الرحمن نیز همانند الله از این خصوصیت جامعیت برخوردار است و کسی نمی تواند خود را «الله یا الرحمن» بنامد، بلکه لازم است عبدالله یا عبدالرحمن باشد و کودکان به این دو نام و اسم نامگذاری کرد. خدا درباره جامعیت نام های الله و الرحمن می فرماید: قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ أَیًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى؛ بگو خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید هر کدام را بخوانید براى او نامهاى نیکوتر است.(اسراء، آیه 110)

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، برای خدا دو دسته نام ها است که می توان همه نام های صدگانه یا هزارگانه را بر اساس آن دسته بندی کرد: نام های جلالی و نام های جمالی. مجموعه این دو نام ها را کمال می گویند. نام های جلالی ناظر به عظمت خدا و نام های جمالی ناظر به رحمت الهی است. البته این رحمت همانند اسم رحمان یکی از مصادیق اسم الرحمن کلی است؛ زیرا همان طوری که علم به دو دسته ذاتی و فعلی تقسیم می شود، نام الرحمن به دو دسته کلی و جزیی تقسیم می شود به طوری که یک بار الرحمن مقسم برای همه اسمای الهی قرار می گیرد و در باری دیگر قسیم نام های دیگر قرار می گیرد.

از نظر قرآن، همه هستی بازتابی از تجلیات نام های خدا است. از این روست که در آیات قرآنی، همه هستی وجه الله دانسته شده است. البته برخی از آفریده های الهی مانند اسامی و نام های جزیی الهی مانند شافی و رازق و کریم و مانند آن ها هستند؛ و برخی دیگر از آفریده های الهی مانند چهارده معصوم(ع) همانند الله و الرحمن، جامع همه اسماء و صفات الهی هستند. از این روست که دارای هر دو بخش جلالی و جمالی هستند.

خدا در سوره الرحمن درباره حقیقت پروردگار می فرماید: تَبَارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ؛ مبارک و خجسته باد نام پروردگارت که صاحب جلال و اکرام یعنی جمال است.(الرحمن، آیه 78)

از آن جایی که همه هستی بازتابی از این نام های خدا است، به طور طبیعی آن ها نیز صاحب جلال و جمال هستند؛ البته چنان که گفته شد برخی ممکن است تنها جمالی باشند یا جلالی چنان که برخی می توانند هر دو صفت جلال و جمال یعنی اکرام را دارا باشند. خدا می فرماید: وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ؛ و تنها وجه پروردگارت که آن وجه صاحب جلال و جمال است باقی می ماند.(الرحمن، آیه 27)

باید توجه داشت که در آیه نخست، به دلیل این که « ذِی الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ» صفت برای «رب» قرار گرفته، به تبعیت از موصوف خود مجرور شده است که علامت مجرور «ذی» است؛ زیرا این اسم در حالات سه گانه رفع و نصب و جر ، به صورت «ذو، ذا، ذی» به کار می رود. در آیه دوم چون « ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ» صفت برای «وجه» قرار گرفته است، به تبعیت از موصوف مرفوع شده و به صورت «ذو» به کار رفته است. پس از این آیات به دست می آید که آفریده های الهی بازتابی از اسمای الهی هستند و بر همین اساس، از همان جلال و جمال الهی برخوردارند.